DIRK VICTOR CALUWAERTS

Olieverf op doek

​

Dirk Victor Caluwaerts is een eigentijds romanticus. Op zoek naar een reservaat van schoonheid in een vergiftigde wereld doolt hij ’s nachts door desolate steden en onontgonnen innerlijke landschappen. Zijn doeken zijn ultieme toevluchtsoorden. Ze ademen eenzaamheid en melancholie, maar ook het onvergankelijke verlangen naar wat Michel Houellebecq ‘ de mogelijkheid van een eiland’ noemde. Naar ‘de liefde, waarin alles eenvoudig is, waarin alles in het moment gegeven is.

Caluwaerts lijkt doordrongen van het besef dat er iets onherroepelijk stuk is. Woest maakt hij in de onderlagen van zijn doeken de pijn voelbaar die rest wanneer de natuur is verminkt en de menselijke resonantie lijkt te zijn verdwenen. Ondanks de hardheid en beladenheid van zijn thema’s overheerst echter zelden de somberheid. Zelfs in zijn zwarten gaat er een waaier aan kleuren schuil. De hoop die spreekt uit deze liefdevolle zoektocht naar kleur, treedt ook inhoudelijk op de voorgrond. 

De manier  waarmee Caluwaerts rijkelijk zijn innerlijke  landschappen behandelt is nooit anekdotisch. De zuivere maar kwetsbare schoonheid van deze aarde biedt voor hem het inzicht dat lelijkheid en schoonheid, pijn en geluk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Of zoals gitarist Frusciante zo mooi verwoordt: ‘Through art you can be a better mirror of nature.’

‘Blijf de aarde trouw’, gaf Nietzsches profeet Zarathustra als raad aan de mens die zich ontheemd voelt. Laat dat precies zijn wat Caluwaerts in zijn schilderijen doet. Met dunne draadjes knoopt hij weer aan elkaar wat de maatschappij gebroken heeft. Ondanks de dwingende eenzaamheid van zijn onderneming blijft hij trachten het anorganische menselijk handelen teniet te doen en de natuurlijke samenhang te herstellen.  Het kader van een schilderij blijkt enkel te dienen om binnen en buiten, mens en natuur met elkaar te verzoenen. 

Hoe kapot zijn leefomgeving ook lijkt, Caluwaerts blijft zich inzetten voor wat hij een menselijke levenbehoefte acht: het vatten van schoonheid. Niet toevallig portretteert hij zichzelf als een volwassen man die sneeuwvlokken probeert te vangen met een vlindernet. Door de idylle in leven te houden, voedt Caluwaerts zijn droom van een eiland waarop hij als mens kan overleven.

. 

(tekst : Ewald Peters, Walden Art Stories)