ELKE HUBENS

Keramiek

De menselijke figuur als vat:

Van jongs af aan ben ik gefascineerd door wat ons, mensen, verbindt. Is er een essentie die we delen? En zo ja, wanneer zijn we dan dit meest ware zelf? Kunnen we onszelf überhaupt gescheiden zien van onze omgeving? Als beeldhouwer wil ik de menselijke ervaring in zijn puurste vorm overbrengen en de schoonheid vastleggen van het nauw verbonden zijn met (onze) natuur. Om dit Elcker-ick-verhaal over te brengen, neem ik de menselijke figuur als voertuig van expressiemiddel.

Clay, een ode aan de cirkel van het leven:

Ik werk uitsluitend met klei: een kwetsbaar en toch sterk oermateriaal. Ik hou van het cyclische karakter ervan, waarbij de grond wordt omgezet in klei in leerharde klei en steengoed en wordt vermalen tot chamotte, een van de bouwstenen van steengoedklei. Zelfs na de laatste passage in de oven blijft steengoed transformeren: kleur, glazuur, breuklijnen of het spel van licht of fotografie maken het beeld tot iets nieuws.

Maar hoewel klei naar mijn verbeelding kan worden gekneed, dicteert het ook mijn handen. De spanning tussen wat ik als kunstenaar wil en wat ik moet accepteren creëert een dimensie die verder gaat dan het beeldhouwen.

Beeldhouwer en verhalenverteller:

Beeldhouwen en schrijven zijn mijn twee echte passies. Als beeldhouwer ben ik vooral autodidact en voel ik mij een eeuwige beginneling. De geest van deze beginner vormt en hervormt mijn taalgebruik: het pad en de verwondering zijn belangrijker dan de vondst.

Altijd graag mijn beeldhouwtaal willen verrijken, heb ik lessen of workshops gevolgd bij kunstenaars als Erica Chaffart, Monique Donckers, Anneke Lauwaert, Masha de Vries, Miek Sysmans, keramist Alberto Bustos, …

Moeder:

Ik heb het geluk moeder te zijn van twee prachtige zoons, die mijn belangrijkste inspiratiebron en mijn grootste leraren zijn en altijd zullen zijn. Het leven met mijn jongste zoon, die het syndroom van Down heeft, heeft mijn kijk op het leven, de liefde en de (menselijke) natuur diep beïnvloed.